دیدم نگار خود را می گشت گرد خانه

برداشته ربابی می زد یکی ترانه

با زخمه چو آتش می زد ترانه خوش

مست و خراب و دلکش از باده مغانه

در پرده عراقی می زد به نام ساقی

مقصود باده بودش ساقی بدش بهانه

ساقی ماه رویی در دست او سبویی

از گوشه ای درآمد بنهاد در میانه

پر کرد جام اول زان باده مشعل

در آب هیچ دیدی کآتش زند زبانه

بر کف نهاده آن را از بهر دلستان را

آنگه بکرد سجده بوسید آستانه

بستد نگار از وی اندرکشید آن می

شد شعله ها از آن می بر روی او دوانه

می دید حسن خود را می گفت چشم بد را

نی بود و نی بیاید چون من در این زمانه